TINA KHUBASHVILI, A MODEL'S VOICE ~ vaggelispappas

Την προηγούμενη εβδομάδα το θέμα μου είχε να κάνει με ένα πολύ ευαίσθητο και όμορφο πλάσμα, την Kat. Ένα κορίτσι το οποίο υπέφερε αρκετά εξαιτίας του modeling. Τόσο η επιθυμία της να γίνει μοντέλο, όσο και η πίεση των απαιτήσεων την έσπρωξαν σε επικίνδυνα μονοπάτια, από τα οποία τελικά κατάφερε να ξεφύγει και να κερδίσει και πάλι την υγεία της.

Όπως εξήγησα και στην ίδια οι ιδέες μου για το modeling είναι αρκετά σταθερές. Θαυμάζω τα σχεδόν αψεγάδιαστα κορίτσια (έλα τώρα, που δεν σου αρέσουν), και θεωρώ ότι κάνουν σκληρή δουλειά (τιιιιιι; Δεν έχει πίτσες και βάφλες;) σε ένα κόσμο καθόλα γοητευτικό αλλά και δύσκολο. Ειδικά στη χώρα μας, κι ενώ θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν κορίτσια γι’ αυτή τη δουλειά (μία στις 1000, κατά τη γνώμη μου) η επιλογή της μίνι αυτής καριέρας μου μοιάζει πόνος (και πίτσες δεν έχει, και αναδουλειές έχει ενίοτε, και δεν είναι όλοι εξίσου ευθείς).

Γι’ αυτό το λόγο, σήμερα φιλοξενώ ένα μοντέλο, ένα κορίτσι που παίρνει την εργασία του στα σοβαρά, αλλά αναγνωρίζει τη χρησιμότητα των πτυχίων, ενώ παράλληλα δεν θεωρεί εαυτόν Λαίδη Γκοντάιβα. Θα καταλάβετε τι εννοώ διαβάζοντας...

Γνώρισα την Tina στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν βγει στην πασαρέλα. Ένα κορίτσι φρέσκο, γλυκό αλλά και τρομερά συζητήσιμο, το οποίο δεν αυτοπροσδιορίζεται μέσα από το χώρο της μόδας, κι όμως τον αγαπά και τον σέβεται για όσα είναι και δεν είναι. Η συνέντευξη που ακολουθεί αποτελεί την πρώτη μου ως blogger, και την πρώτη δική της σε blogger.

Σ: Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να μάθω πού γεννήθηκες (πότε; ) .

Τ: Γεννήθηκα στην Τιφλίδα της Γεωργίας πριν από 24 χρόνια (το θέμα της ηλικίας αρχίζει να με πονάει σιγά-σιγά, μου απαντά γελώντας.

Σ: Έχεις αδέρφια;

Τ: Έχω δυο αδέλφια κ εγώ είμαι η μεσαία, που σημαίνει πως μικρή μάλωνα και με τους δυο. Βέβαια, όσο μεγαλώνουμε τους λατρεύω ακόμα πιο πολύ.

Σ: Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο νου από την παιδική σου ηλικία;

Τ: Κυρίως η ανεμελιά της ηλικίας. Ήμουν εντελώς αγοροκόριτσο κ δεν μαζευόμουν σπίτι μου μέχρι να νυχτώσει (από τότε μου έχει μείνει η συνήθεια). Φαντάσου, η μαμά μου τρελάθηκε από την χαρά της όταν στην τρίτη γυμνασίου αγόρασα το πρώτο μου κοριτσίστικο παντελόνι.

Σ: Το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι από το θρανίο σου στο σχολείο είναι…

Τ: το είχα γεμίσει όλο με τραγούδια κ ποιήματα αγαπημένα

Σ: Σπουδάζεις αν δεν κάνω λάθος, πες μου γι’ αυτό.

Τ: Σπουδάζω διοίκηση τουριστικών επιχειρήσεων. Πρόεκυψε τυχαία, αλλά πλέον δεν με αφήνει αδιάφορη, καθώς έχω βρει κάποιους κλάδους του τουρισμού, στους οποίους θα με ενδιέφερε πολύ να δουλέψω.

Σ: Το modeling δεν συμβαδίζει με το αντικείμενό σου; Γιατί modeling;

Τ: Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την σχολή μου! Είναι κάτι το οποίο ήθελα να το κάνω από μικρή, και όταν τελείωσα το σχολείο, βρέθηκε στο δρόμο μου.

Σ: Ποιο κοντινό σου πρόσωπο έχει μέχρι στιγμής ενθαρρύνει περισσότερο τις επαγγελματικές σου κινήσεις και πώς;

Τ: Κυρίως οι φίλοι μου, που πιστεύουν σ’ εμένα περισσότερο από ότι εγώ

-----------------------------

Σ: Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά και πώς αισθάνθηκες πριν, κατά τη διάρκεια, και βλέποντας το αποτέλεσμα αυτής;

Τ: Ήταν σε μια επίδειξη. Το άγχος που είχα δεν μπορώ να το περιγράψω. Σφίξιμο στο στομάχι, ταχυπαλμία… αλλά με το που βγήκα στην πασαρέλα και με τύφλωσαν τα φώτα όλα εξαφανίστηκαν!

Σ:Εργάζεσαι προς το παρόν στη Θεσσαλονίκη, και μου έχεις ήδη πει ότι θα σε ενδιέφερε να εργαστείς και στην Αθήνα αλλά και στο εξωτερικό. Ποιος Έλληνας σχεδιαστής σου κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον; Ξένος; Γιατί;

Τ: Γενικά προτιμώ νέους σχεδιαστές, που δείχνουν κάτι διαφορετικό κ φρέσκο (Filep Motwary-Maria Mastori, Sofia Kokkosalaki, Deux Hommes, αλλα και τον θεσσαλονικιό φίλο μου που έκανε φέτος την πρώτη του συλλογή Irakli). Απο τους ξένους δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον ιδιαίτερα γιατί υπάρχουν κάποιοι που ενώ κανονικά δεν θα ήταν του γούστου μου, κάποιες συλλογές τους με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Μπορώ να πω όμως, ότι έχω μια αδυναμία στον Karl Lagerfeld- και τη δουλειά που κάνει για τον οίκο CHANEL, στην Diane Von Furstenberg, στον Zac Posen και στην επαναστάτρια Vivienne Westwood.

Σ: Έχεις κάνει αρκετές φωτογραφίσεις μόδας, τι σκέφτεσαι κατά τη διάρκεια;

Τ: Όταν πρωτοξεκίνησα είχα μεγάλο πρόβλημα στις φωτογραφίσεις. Ήμουν πάρα πολύ σφιγμένη κ δεν μπορούσα να χαλαρώσω, αλλά πλέον με το πέρασμα του χρόνου κ Μέτα από προσπάθεια νομίζω έχω αποκτήσει μεγάλη οικειότητα με τον φακό! Το μυστικό πιστεύω είναι να νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου και τον φωτογράφο, και να μη σκάφτεσαι κανέναν άλλον που ίσως είναι στο στούντιο εκείνη την στιγμή! Μου είχε πει κάτι ένας φωτογράφος μια φορά : κατά την διάρκεια της φωτογράφισης ο φακός είναι ο καλύτερος γκόμενος, κάτσε κ φλέρταρε!

Σ: Ελληνίδα μοντέλο = ...

Τ: (διακρίνω μια ελαφρά απογοήτευση και με το ένα φρύδι σηκωμένο...) Το modeling στην Ελλάδα είναι σχεδόν νεκρό....

Σ: Ποια μοντέλα του εξωτερικού σε εμπνέουν;

Τ: Freja Beha Erichsen, Anja Rubik , Alessandra Ambrosia, Erin Wasson … Τις θαυμάζω τρελά για την δουλειά τους και γιατί διαφέρουν. Σιχαίνομαι οποιαδήποτε παραπέμπει σε Barbie.

Σ: Ξενυχτάς; Γυμνάζεσαι; Ακολουθείς κάποιο πρόγραμμα διατροφής;

Τ: Λίγο, λίγο, όχι. (κάπου εδώ χρειάζομαι υπογλώσσιο, γιατί έχει κορμάρα, κι εγώ ιδροκοπάω στο διάδρομο...)

Σ:Ποια είναι η χειρότερη συνήθεια ενός μοντέλου;

Τ: Ότιδήποτε χαλάει το σώμα και το δέρμα της.

Σ: Βλέπω κάθε μέρα όλο και περισσότερα κορίτσια στην εφηβεία να ντύνονται σαν μοντέλα, να κινούνται και να μιλούν σαν μοντέλα, ενώ κάμποσα από αυτά επιθυμούν να ασχοληθούν με το modeling. Τι θα τα συμβούλευες;

Τ: Πρόκειται νομίζω για γενικό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο στον χώρο της μόδας! απλά τα νεότερα παιδιά θέλουν να γίνουν διάσημα! όχι απαραίτητα μοντέλα! Δυστυχώς τα κριτήρια στην Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετικά από ότι στο εξωτερικό. Εδώ μπορεί μια κοπέλα να είναι 1.65-1.70 και να δουλεύει σαν μοντέλο, κάτι που έξω θα το δεις σπάνια. Η γνώμη μου είναι να απευθυνθούν σε κάποιο σοβαρό πρακτορείο που θα μπορεί να τους πει κατά πόσο κάνουν γι αυτή τη δουλειά!

-----------------------

Σ: Ποιο είδος μουσικής σε εμπνέει πιο πολύ ;

Τ: Εξαρτάται από το πώς αισθάνομαι, άλλοτε ξένη μουσική, άλλοτε θέλω να πετάω γαρύφαλλα στα μπουζούκια!

Σ: Έστω ότι σου περισσεύει μόνο μισή ώρα μέσα σε μια ημέρα για να τη διαθέσεις για τον εαυτό σου. Τι θα κάνεις;

Τ: Θα μιλήσω με τις φίλες μου που λείπουν στο εξωτερικό στο skype (γιατί ξέρω θα με κάνουν να γελάσω) α, κ λίγο κρασάκι δεν θα με χαλούσε!

Σ: Ποια/ες φράση/εις χρησιμοποιείς περισσότερο;

Τ: (γελάει δυνατά και αυθόρμητα μου απαντά:) αν σε άκουγαν οι φίλες μου νομίζω θα έλεγαν όλες με μια φωνή την λέξη ‘καθυστερημένος’, την χρησιμοποιώ τόσο συχνά, ακόμα κ με γλυκό τρόπο)

Σ: Τι θεωρείς «δυστυχία» ;

Τ: Να μην έχεις έστω έναν άνθρωπο κοντά σου που να σε αγαπήσει γι αυτό ακριβώς που είσαι, με τα καλά κ τα στραβά σου.

Σ: Σε μια συνέντευξή του στο Vanity fair το 1995 o Giorgio Armani δηλώνει ότι κατά τη γνώμη του ένα από τα πιο σπουδαία χαρακτηριστικά σε έναν άνθρωπο είναι να ξέρει πότε να μιλήσει και πότε να το βουλώσει… Κατά τη δική σου γνώμη τι αποτελεί σπουδαίο χαρακτηριστικό σε κάποιον;

Τ: Να είναι αληθινός και να υποστηρίζει τις απόψεις κ κατ’ επέκταση τον εαυτό του! Σημαντικότερο είναι να σε σέβονται παρά να σε συμπαθούν!

Σ: Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις το πρωί μόλις ξυπνήσεις;

Τ: Ανάλογα, όμως εδώ να σου πω ότι ξυπνάω πάντα με νεύρα. Αν και δεν μου αρέσει το πρωινό ξύπνημα, η δουλειά είναι δουλειά, οπότε...

Σ: Το τελευταίο πριν κοιμηθείς;

Τ: Να βγάλω τους φακούς μου, να ξεβαφτώ (έχω ψύχωση με αυτό-αλλιως δεν μπορώ να κοιμηθώ) και να σκεφτώ ότι θέλω να ονειρευτώ…

Σ: Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από σήμερα;

Τ: Να έχω κοντά τους φίλους μου, να πηγαίνουμε στην παραλία στο Ποσείδι, να ζούμε απλές, όμως αξέχαστες στιγμές. Τα υπόλοιπα, οικογένεια, σπίτι, αυτοκίνητο, δεν επεκτείνομαι, είναι αυτονόητο ότι τα θέλω.

Σ: Τα διαμάντια είναι παντοτινά, είναι όμως και ο καλύτερος φίλος της γυναίκας;

Τ: Ο καλύτερος όχι, αλλά σίγουρα πολύ στενός φίλος...